(Dzielnica Ziemi) Od Eskadry

- Ciekawa jestem ile to już trwa!

- Błagam Cię wyjdź mi stąd.

Znów to samo. Kolejna kłótnia. A ciągle sobie powtarzałam, że to miłość mojego życia... nic bardziej mylnego. Płacz, walizki, trzaśnięcie drzwiami i on zapatrzony w okno szukając ukojenia w chmurach... powtarzane tak często jak amen w pacierzu. W uszach kolejna piosenka o tym jak wykonawca kocha swoją drugą połówkę, pytanie w myślach czy potrafię żyć inaczej[...]

Tego dnia zrozumiałam, że tak. Trzy dni spędzone w hotelu w poszukiwaniu kilkunastu literek i kilku cyfr... literek układających się w dawno zapomniane imię i adres zakończony cyframi. Czy mnie pamięta? Może nie chce mnie znać. Może... a może nie... milion pytań. Wyłączam myślenie, oddycham głęboko... zatracam się w myślach. Ostatnia myśl - raz się żyje.

- Przepraszam, ale ten pan tutaj już dawno nie mieszka. - Dalszych słów nie rozumiem. To zdanie zapada mi w pamięć, chybiam po raz kolejny. Przepraszam, odchodzę, dalej mieszkać w hotelu? Rodziców nie pamiętam, w pamięci pozostał tylko on.

-Niech pani poczeka! - Odwracam się, starsza grubsza kobiecina schodzi pośpiesznie po schodach wymachując kartką. - Może to pani pomoże w szukaniu. Pan Kazar dał mi to... jakby przyszły listy dla niego! Ale i tak nic nie przychodzi...

Ktoś powiedział, że nadzieja matką głupich... w takich sytuacjach wiem, że nawet jakby to była prawda to, że każda matka dba o swoje dzieci. Witaj mamo!

Jeszcze nie jest za późno by się wycofać... Moja umysłowa bogini siada na krześle opiera jedną rękę na blacie i podpiera się... przecież możesz iść do znajomych.

Wzdycham. Ostatni raz słucham się faceta by sprzedać swoje mieszkanie i pomóc mu przy spłacie jego nie za bardzo legalnych długów.

"Idiotka!" podświadomość karci mnie. Złoszczę się i zamykam z hukiem laptopa. Jedyną moją osobistą rzecz... no chyba, że liczyć ubrania, szczoteczkę i eee kilka kosmetyków które... cholera!... Zostawiłam u tego idioty.

Miasta podanego na kartce albo faktycznie nie znam albo... nie umiem czytać. Szukam na internecie. O cholera.. jak daleko. Ale cóż... raz kozie śmierć. Lecę na ścięcie samolotem, przesiadam się w busa przez cały czas krępując usta mojej bogini aby się nie pojawiła myśl, że... nawet jej wymawiać nie chcę bo to moja ostatnia szansa.

Jadę windą, staję pod drzwiami, pukam... i nic? Nikt nie otwiera? Dlaczego? Nie! Nie mogę się poddać teraz! Kontynuuję pukanie aż w drzwi gwałtownie zmieniają położenie.

Nie słucham gdy do mnie mówi... tak dawno go nie widziałam... to na prawdę on? On też wygląda jakby zobaczył ducha... nie dziwne.

- Cześć. - Ciekawa tego co będzie później...co usłyszę "Kim jesteś?" a może "Czego chcesz suko?"

Widok mojego brata po tylu latach zbija mnie z nóg... nie mogę nic wyczytać z jego oczu...

- No wchodzisz czy nie? - Uśmiecham się mimowolnie. Połowa kamienia z serca... ale co ja mu powiem? Przecież mnie wyśmieje. 

Wygląda... wow... mieszkanie.. większe wow. Szczęścia w życiu widać, że mu nie brakło.

Dłuższa rozmowa... Pytanie czego od niego oczekuję zbija mnie z tropu. Jednak on wie, że bez przyczyna wyrodna siostra się by nie odezwała..

- Potrzebuję pomocy.

- A dokładnie?

- Mam kilka spraw do załatwienia tutaj. Mogłabym na kilka dni się zatrzymać u Ciebie?

Myślałam, że zasłabnę.. nie miałam tam do czego wracać więc kilka dni zwłoki u niego byłoby wybawieniem.

- Kilka dni to nie ma sprawy.

Bogini we mnie tańczy, podświadomość się uśmiecha a ja najchętniej skakałabym z radości.