(Dzielnica Mroku) od Rin

Ktoś mi podłożył do gardła i pleców miecze. Czy naprawdę muszę mieć takie niespodzianki każdego dnia? Kiedy wreszcie będę mieć jakąś przerwę... No owszem, wcześniej trochę miałam spokoju, ale wtedy uczyłam się i zbierałam informację, więc z niego nie skorzystałam myśląc, że będę miała jeszcze więcej okazji do odpoczynku.
Wreszcie miałam swój pierwszy spokojny dzień... Bez żadnych wydarzeń, bez żadnych bójek, bez wzajemnego podtruwania się i kończenia w szpitalu.
 - Salai - wysyczałam.
 - Witam - odparł chłodno.
 - Zostaw ją - powiedziałam zdenerwowana.
Już było dobrze... Myślałam, że nic się nie wydarzy, a on teraz tutaj wparował i wtyka nos w nieswoje sprawy.
 - Kim ona jest? - Zapytał.
 - Jedną z nas - odparłam.
Patrzył się na mnie z góry. Ewidentnie patrzył się na mnie z góry... To było wkurzające, ale nie byłam zbytnio wysoka w tej postaci - moje wcześniejsze wcielenie, jeszcze w Forever Young było dosyć wysokie, to... Już niekoniecznie.
W każdym razie wkurzało mnie, jak ktoś na mnie patrzył się z góry.

 - Nie. – Warknąłem. – Nie jest wilkiem. 

 - Rasista się znalazł - odepchnęłam Nadię do tyłu i stanęłam między nimi.

Niestety... Przeciwnik był silny. Element zaskoczenia był po jego stronie. Jest wkurzający. Mam ochotę go zmieszać z błotem. Zdjął Alastaira z wody, czyli musi być utalentowany.

Wzięłam głęboki wdech, żeby się uspokoić i nie dać się ewentualnie sprowokować.

 - Nie sądzisz, że pewne rzeczy warto sobie odpuścić? - Spytałam. - Walka nie jest jedynym rozwiązaniem problemów.

Spojrzał się na mnie. Chyba nie brał moich słów na poważnie.

 - A tak w ogóle to po co tutaj przyszdłeś? - Spytałam. - Chcesz informacji? Jeśli o to ci chodzi to musisz pamiętać o kulturze i dobrym zachowaniu - uśmiechnęłam się. - Bo inaczej cię zabiję.

Cóż... Zwróciłam jego uwagę na siebie, a co teraz? W sumie to mogłam o tym pomyśleć, zanim zaczęłam zwracać jego uwagę.

 - Hino wróciła? - Zapytałam. - Ostatnio, kiedy ją spotkałam nie była w najlepszej formie, więc zastanawiało mnie, czy znowu przypadkiem nie powtórzy tamtego błędu.

 - Co masz na myśli? - Zapytał.

 - Jeśli chcesz się dowiedzieć to powinieneś trochę zmienić nastawienie - zaproponowałam.

Przemilczałam fakt, że dla takiego wkurzającego typa, jak on jest już za późno.

 - I tak się dowiem tego co chcę, więc nie stawiaj mi warunków - złapał mnie za kołnież i uniósł do góry.

Cóż... Chyba na zmianę nastawienia z jego strony nie mam zbytnio co liczyć.

 - Nadia... Uciekaj stąd - rozkazałam chłodno.

 - Ale... - Wyglądała, jakby chciała ucieć, lecz nie chciała jednocześnie mnie zostawić.

 - Uciekaj - powtórzyłam. - Jak będziesz w pobliżu to nie będę mogła pójść na całość, bo istnieje ryzyko, że ciebie przez przypadek uszkodzę bądź zabiję.

Przestałam już ukrywać moje prawdziwe emocje - chęć mordu, która objawiła się w postaci dzięcego uśmiechu pełengo okrucieństwa. W końcu nawet jeśli będę atakowała go z zamiarem zabicia nie zginie tak łatwo, więc czemu się powstrzymywać?

 - W końcu pokazujesz prawdziwy charakterek - uniósł mnie jeszcze wyżej, tak, że byłam już nad jego głową.

 - Czekałam na moment, kiedy będę mogła na ciebie sporzeć z góry - przyznałam. - Ułatwiłeś mi znalezienie takiej okazji.

Nadia cofnęła się kilka kroków w tył, a potem odwróciła i zaczęła biec i kilka kroków wpadła na chłopaka. Po raz pierwszy od dłuższego czasu cieszyłam się, że go widzę.

 - Przepraszam - powiedziała i chciała dalej uciekać.

Złapał ją za ramię.

 - Spokojnie - powiedział uśmiechnięty. - Nic się nie stało. Chciałbym jednak, żebyś popatrzyła, jak powinnaś sobie radzić wśród wilków w takich sytuacjach, więc nie uciekaj.