(Wataha Mroku) Od Aoime

- Jeśli tak chcesz to może być więcej. – uśmiechnął się bardziej sam do siebie. – Czy to będzie oznaczać także pokój między Watahami? Mimo wszystko najpierw muszę zadbać o dobro moich podopiecznych. – obrał poważny ton.

O proszę, od tej strony go nie znałam. Zwykle, niczym Shadow był zimny i arogancki. Może to była maska? Każdy jakąś ma.

- Tak. – powiedziałam rzeczowo.

- Dobrze więc.  A teraz muszę Cię przeprosić. Obowiązki wzywają. – schylił się, a nasze wargi po raz kolejny zetknęły się ze sobą. Cieszyłam się jak głupia dziewucha z każdego całusa, który napawał mnie jakimś takim ciepłem i radością, której dawno nie czułam.

Szybko i  bezgłośnie wymknął się z groty, a ja leniwie ubrałam się i wyszłam na zewnątrz. Nieświadomie przeszłam obok tamtego drzewa, ocknęłam się dopiero, kiedy zarejestrowałam krzyk tamtego orła, a potem go zobaczyłam.

- A więc co, nadszedł już czas? – mruknęłam sama do siebie, a potem powiedziałam. – Dobrze więc, jestem gotowa.

Przymknęłam powieki, a gdy je otworzyłam byłam w innym świecie. Ptak nieśmiało leciał przed siebie, przyspieszyłam .  

Wbiegałam na ogromne, marmurowe schody świątyni, dookoła mnie kręciło się sporo Bogów, pół-bogów i innych bóstw.  W tym całym zamieszaniu jednak silnie wyróżniał się jeden tron.

- Witaj, Zeusie. – pokłoniłam się.

- Witaj, Aoime. Zdecydowałaś już?

- Tak.

- A więc chodź, musimy iść targować z Hadesem.  – kiwnął głową, wstał i coś wymówił, z samego ruchu warg zrozumiałam, że to niewyraźne pytanie „Gotowa?”

Kiwnęłam głową, a potem przestrzeń zawirowała, a my znajdowaliśmy się w podziemiach.  Nadal nie docierało do mnie, że jestem w otoczeniu najwyższego Boga Greckiego i że on oferuje mi pomoc.

Hades zastąpił nam drogę. Miał równie władczą postawę, jak Zeus, ale biła od niego inna aura i czuło się zapach śmierci, co rusz jakieś dusze podlatywały i obmacywały go, prosząc o przebaczenie. Zbywał je prostym ruchem ręki, albo czarami.

- Czego tu szukacie? – rzucił gniewnie.

- Przyszliśmy zabrać Nemezis. – głos Zeusa był groźniejszy, dawało się wyczuć, kto tu naprawdę rządzi. Czułam się jak mały, przestraszony szczeniak.

- Idealnie spełnia swą funkcję. Nie widzę powodu,  żeby ją zabierać. - postukał się paznokciem w wargę. - Ale niech wam będzie. – podszedł do mnie i nachylił się nade mną. – A więc, czyją duszyczkę chcesz mi dziś oddać, piękna? – wymruczał mi do ucha, a odór płynący z jego ust odebrał mi na chwilę mowę.