(Wataha Powietrza) Od Centurii

Braciszek się zgodził pójść ze mną do miasteczka. Po rozmowie i wypytywaniu o Matta wróciliśmy do jaskini, ale przez całą drogę wydawało mi się że ktoś nas obserwuje. Może mi się zdaję? Przed wejściem zmieniliśmy się w wilki i poszliśmy spać.
Następnego dnia obudziłam rano Sky'a i wyruszyliśmy do miasteczka. Niecały kilometr od niego zmieniliśmy się w ludzi. Gdy tylko weszliśmy na drogę, każdy mieszkaniec patrzył się na nas jakby chciał nas pożreć wzrokiem.
Weszliśmy do sklepu. Sky poszedł w stronę chyba 'broni', a ja zaczęłam szukać farby. Wszędzie były jak nie rude to krwisto czerwone. Mam! Na końcu półki stała farba jasnego brązu. Podeszłam do kasy i zapłaciłam, zaraz po mnie doszedł brat. Nie byłam pewna ale chyba też coś kupił.
Po powrocie pofarbowałam sobie włosy. Gdy przechodziliśmy koło polany zobaczyłam jakąś wilczyce. Sky usiadł pod drzewem, a ja do niej podeszłam. Gdy mnie ujrzała zmieniła się w dziewczynę. Gdy na mnie spojrzała swoimi błękitnymi oczami, aż przeszły mi ciarki jak nigdy dotąd.
- Kim jesteś i czego szukasz?
- Jestem Raisa i szukam watahy. - odpowiedziała.
- Centuria, należę do watahy powietrza. Ale ty pewnie chcesz dołączyć do ziemi? - spytałam, wnioskując po upiętej do włosów, błękitnej róży...
- Tak, zaprowadziłabyś mnie do alfy?
- Jasne.
Poszłam w strone lasu, gdzie czekał Sky. Nie oglądałam się czy Raisa idzie za mną. Jak chce dołączyć do watahy ziemi to pójdzie za mną... Brat opierał się o drzewo, ale gdy zobaczył mnie a za mną dziewczynę podszedł do mnie i zapytał szeptem.
- Kto to?
- To jest Raisa, chce dołączyć do watahy ziemi.
- Raisa to jest mój brat, Sky. - powiedziałam wskazując na brata.
Spojrzeli na siebie. Czyżby Sky'owi spodobała się Raisa? Gdy doszliśmy na miejsce powiedziałam:
- Tam powinnaś znaleźć alfę, Kiche.
- Dzięki.
Na te słowa ruszyła w stronę jaskini a ja się pożegnałam z bratem. Niechętnie chciał się teraz rozejść choć wiedział że potem i tak się spotkamy.
Poszłam w kierunku wodospadu. Zanim wyszłam z lasu ktoś na mnie wpadł. Szybko ze mnie wstał.
- Przepraszam Cenutria. - powiedział tak cicho że ledwo co dosłyszałam.
Otrzepałam się z ziemi i spojrzałam na tego co na mnie wpadł. Moim oczom ukazał się Matt. Wyglądał trochę inaczej. Może dlatego że omijałam go dużym łukiem?
- M-mat? - poczułam że się rumienie.
Jest uśmiechnięty tak jakby to że mu wtedy odmówiłam nie pamiętał tego.
- Szukałem ciebie. Muszę z tobą pogadać. - powiedział przeczesując ręką swoje włosy.
- Ale o czym pogadać?
< Matt?? Liczę na ciebie ;p >