(Wataha Mroku) Od Hebi

Pogrążyłam się w myślach. Myślałam o tym co usłyszałam zanim zdecydowałam się udać do Watahy Mroku.
"Wataha jest rodziną. Nawet czymś więcej. Między jej członkami rodzą się więzi, troche jak między rodzeństwem - wyklinacie się, przezywacie, bijecie, ale każdej innej osobie, która to zrobi jesteś gotowa wyrwać nogi z...."
Ledwo pamiętałam kto mi to powiedział. Ale jednak pamiętałam i to bolało najbardziej. Zignorowałam kłujące uczucie. Ignorować ból nauczyłam się jako dziecko...
Moje myśli powędrowały do Elnann. Śmieszne, dość szybko rozgryzłam jej moc. Co jak co, ale spostrzegawcza nie staram się być. Poprostu nie chcę dostrzegać niektórych rzeczy u ludzi. Śmiecie.
Jednak przy Elnann szybko udało mi się podświadomie obrać odpowiednią strategię - myśleć jakbym nie była sobą. Nie byłam pewna czy podziałało, aż do momentu kiedy zaczęła mówić o tym "jak ja ją postrzegam". Nie rozumiałam tego, ale muszę przyznać, że była pierwszą osobą, która wzbudziła u mnie coś w rodzaju respektu. Czułam, że jej też nie było łatwo...
"Ha!Powodzenia Wrono!" przeszło mi przez głowę.
Do Watahy Mroku doszłam szybko. Zbyt szybko. Patrzyłam teraz na wejście do Jaskini Zagubionych Dusz.
"Dom..." ta myśl została zignorowana.
Kiedy stanęłam na środku Jaskini poczułam na sobie czyjeś spojrzenie...