(Wataha Mroku) Od Aoime

Zagryzłam wargi, by powstrzymać tą chwilę jak najdłużej.

- No? Czekam.

Zaczerpnęłam powietrza, i poczęłam się dusić tymi wszystkimi oparami.

- Scythe. – nieśmiało wyszeptałam.

I teraz wyszło, na jaką miłą osóbkę wychowała mnie mamusia. Tak się odpłacałam tym, którzy poświęcili dla mnie całe życie.

Hades przymknął powieki, jakby lustrował wszystkie dusze na świecie.

- Ach, ten Scythe. Ładnie to tak partnerów poświęcać? – uśmiechnął się gorzko. – Tylko czemu, skoro dawno poległ, oddając za Ciebie życie, jego dusza nie mieszka tutaj? Tylko krząta się po waszym świecie?

Zgiął dziwacznie ręce i wygiął się spazmatycznie, a obok pojawił się materialny Scythe. Spojrzał na nas oszołomiony.

-  No, nędznicy, macie ostatnią chwilę dla siebie.

Chłopak przywarł do mnie, gładząc moje włosy.

- Nie jestem zły, dobrze zrobiłaś. Nie zapomnij o mnie. – Pocałował mnie delikatnie w czoło i odsunął się, a Hades pociągnął go za ramię.

- No już, koniec. - I wepchnął go do Styksu.

Chciałam krzyczeć, rzucić się za nim… Ale po co? Nie miałoby to żadnego sensu.

- Wiesz o tym, że muszę dobrać sobie jeszcze jakąś osobę?

Kiwnęłam niemrawo głową, a po chwili obok niego pojawiła się jakaś wilczyca.

- Perrie. – wyszeptałam.

- O niej też nikt mi nie przypomniał? Chyba się pogniewamy.  – i cisnął waderą do wody.  – No, jesteśmy kwita, chociaż zastanawiam się, czy nie dobrać sobie jeszcze kogoś.

Stałam nieruchomo, a on uśmiechnął się leniwie.

- Macie swoją Boginię, a teraz już idźcie.

Nemezis ni stąd, ni zowąd klęczała skuta łańcuchami obok. Zeus przeniósł nas na Olimp, gdzie następnie uwolnił ją i tknął w nią siły. Szykowałyśmy się do odejścia.

- Aoime, jeszcze jedna sprawa.

Znieruchomiałam w pół kroku i podniosłam głowę.

- Tak?

- Mam dla Ciebie nagrodę. Nemezis wyjaśni Ci wszystko, jak dotrzecie już do Forever. – uśmiechnął się. – Jesteście gotowe na powrót do domu?

Kiwnęłyśmy głową na tak, przestrzeń zawirowała, a my upadłyśmy tam, skąd przybyłyśmy.